Τα Χριστούγεννα του Τσιγάρα

Καρδιτσιώτης γέννημα θρέμμα ήταν ο Τσιγάρας. Και ουδέποτε το μετάνιωσε. Στην μικρή αυτή πόλη τον έσπειρε η τύχη, στην μικρή αυτή πόλη θα έφτιαχνε τη ζωή του. Δεν είχε παράπονα σε γενικές γραμμές. Αλλά ούτε και παραπανίσιες φιλοδοξίες. Μια ήσυχη ζωή ζούσε. Χωρίς εκπλήξεις και συναρπαστικές ανατροπές, αλλά με την γλυκιά εκείνη ρουτίνα που ενστάλαζε στην καρδιά του την αίσθηση της ασφάλειας. Στο κάτω-κάτω αυτό ζητούσε ο Τσιγάρας. Τίποτε περισσότερο. Αλλά και τίποτε λιγότερο. Είχε καταφέρει να γίνει και οικογενειάρχης. Με την Αρχοντούλα είχαν φκιάξει μιαν όμορφη οικογένεια. Τετραμελή. Ο Τσιγάρας, η γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά – τα Τσιγαρόπαιδα. Δεσμός πρωταρχικός, ακατάλυτος. Η δημιουργία οικογένειας ήταν που πρόσφερε γαλήνη και σιγουριά στον Τσιγάρα. Συνάμα και μια αίσθηση πληρότητας. Ότι τα είχε καταφέρει. Ότι στη ζωή του – έστω σε αυτή την μικρών προδιαγραφών ζωή – είχε κάτι πετύχει. 

 

Άνεργος ήταν ο Τσιγάρας. Πάνω από είκοσι χρόνια. Μόνο κάτι δουλειές του ποδαριού έβρισκε, δω κι εκεί, αλλά αυτό επάγγελμα δεν το ’λεγες. Περίμενε διορισμό στο Δημόσιο. Μόνο δημόσιος υπάλληλος θα δούλευε – το είχε αποφασίσει. Να τρέχει ο μισθός, βρέξει-χιονίσει, χειμώνα-καλοκαίρι. Να έχει ζωή χωρίς ευθύνες. Ευτυχώς που η Αρχοντούλα είχε τη δουλειά της (υπάλληλος στο Δημόσιο) και έμπαινε ένας μισθός – έστω και γλίσχρος – στο Τσιγαραίικο σπιτικό. Η κρίση, όμως, είχε χτυπήσει και τον Τσιγάρα. Τα οικογενειακά κόστη είχαν ανέβει και ο μισθός της συζύγου δεν έφτανε πια για μια υποφερτή ζωή. Δάνειζαν την οικογένεια Τσιγάρα οι γονείς του ανδρόγυνου και από τις δύο πλευρές – δανεικά και αγύριστα, αφού ουσιαστικά χαρτζιλίκωναν το ζεύγος – αλλά ο Τσιγάρας δουλειά δεν πήγαινε να βρει. Το πρόσχημα της κρίσης, άλλωστε, του ταίριαζε γάντι. Το στοίχημα ήταν η ούτως ειπείν δουλειά του. Από πρωίας μέχρι νυκτός με κάθε είδους στοιχηματικά και τυχερά παιχνίδια καταγινόταν ο Τσιγάρας. Πάμε Στοίχημα, Προπό, Κίνο, Πρότο, Τζόκερ, Λόττο, αλλά κυρίως ηλεκτρονικό στοίχημα, μέσα από το κομπιούτερ. Στοίχημα σε αγώνες ποδοσφαίρου, ανά την υφήλιο. Η παγκοσμιοποιημένη δραστηριοποίηση του Τσιγάρα στο στοίχημα δεν ήταν παίξε-γέλασε· είχε απαιτήσεις. Να μελετήσεις τα νέα των ομάδων, τις βαθμολογίες, τις εξελίξεις της τελευταίας στιγμής, να ζυγιάσεις δυναμικότητες, να μπεις στο κλίμα των τοπικών πρωταθλημάτων – καθόλου αστεία υπόθεση. Από το πρωί μέχρι το ξημέρωμα, που τον έχανες που τον έβρισκες, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του ήταν ο Τσιγάρας. Και στα προποτζίδικα. Στοιχηματίζοντας ακαταπαύστως, αν και με φειδώ ως προς το ύψος του στοιχηματισμού – ας όψεται το πενιχρό του βαλάντιο. 

 

Χαμένος ήταν σε γενικές γραμμές από την έντονη στοιχηματική δράση ο Τσιγάρας. Αυτό, όμως, ουδόλως τον απέτρεπε από το να «ψάχνει την καλή» – το κέρδος που τόσο έντονα αποζητούσε. Τον απασχολούσε το οικονομικό – ούτε συζήτηση γι’ αυτό. Ωστόσο παρέμενε ήρεμος. «Δεν θα πεθάνουμε βρε αδελφέ, κάτι θα βρεθεί», συνήθιζε να μονολογεί. Και στη θεά τύχη είχε εναποθέσει ελπίδες για οικονομική ανάκαμψη ο Τσιγάρας. Αλλά και στον γλήγορο θάνατο γονιών και πεθερικών. Ένα διαμέρισμα και ένα οικόπεδο στην Καρδίτσα είχε λαμβάνειν – μετά θάνατον – από τους δικούς του γονείς ο Τσιγάρας, καθώς και ένα χτήμα στο Μακρυχώρι από τους γονείς της Αρχοντούλας. Μόλις έρχονταν στην κατοχή του όλα ετούτα τα περιουσιακά, θα τα έβγαζε πέρα με άνεση, όπως πίστευε. Με τονωτικές ενέσεις και από το στοίχημα, όπως υπολόγιζε.  

 

Τα φετινά Χριστούγεννα δεν  προδιαγράφονταν σπουδαία για τον Τσιγάρα. Κυρίως η οικονομική στενότητα, λόγω και της καταραμένης κρίσης, ήταν το πρόβλημα. Κάτι δώρα στην Αρχοντούλα και τα παιδιά είχε καταφέρει να πάρει – ας είναι καλά οι γονείς και το χαρτζιλίκωμα – αλλά γενικά ένιωθε πιεσμένος. Στην καταφυγή του στοιχήματος είχε βρει και πάλι τη γαλήνη. Όλο κουβά πήγαινε (με μια-δυο σποραδικές εξαιρέσεις), αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Να ’ταν η χρονιάρα μέρα, να ’ταν η νηστεία και η προσευχή που συνήθιζε πάντα, τέτοιες μέρες, ο Τσιγάρας, ο στοιχηματισμός στην Μίντλεσμπρο για το αγγλικό πρωτάθλημα αποδείχθηκε μια λαμπρή κίνηση. Στη θεία χάρη απέδωσε την επιτυχία ετούτη ο Τσιγάρας. Χάρις στον ελεήμονα Θεό, όπως πίστευε, κατάφερε να πάει ταμείο. Με 80 ευρώ στην τσέπη από το στοιχηματικό κέρδος ήταν ευτυχής. Είχε καιρό να νιώσει τέτοια πληρότητα ο ταλαιπωρημένος Καρδιτσιώτης – χρόνια ολόκληρα. Να νιώσει κλίμα εορταστικό στην παγωμένη του καρδιά. «Για όλους τελικά υπάρχει ελπίδα σ’ αυτόν τον κόσμο», μονολόγησε μετά την επιτυχία λάμποντας ολόκληρος. Ετούτα ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα που μπορούσε να θυμηθεί ο Τσιγάρας. Τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής του. Και όχι χωρίς λόγο.

Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Καρδίτσα!

Κάθε Καρδιτσιώτη περιπατητή που περνά τις τελευταίες μέρες από την κεντρική πλατεία της πόλης τον περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη: ένα όμορφο χριστουγεννιάτικό δέντρο, με ασφάλεια στημένο και πλήρως φωταγωγημένο, τον χαιρετά με εγκαρδιότητα! «Επιτέλους. Μύρισαν Χριστούγεννα!», λένε με χαρά οι κάτοικοι της Καρδίτσας βλέποντας το στολισμένο δέντρο, ενώ οι ευχές εποχής πάνε κι έρχονται χαρίζοντας στην θεσσαλική πόλη μια νότα ανθρωπιάς.

«Το χρειαζόμασταν αυτό το δέντρο, να ανοίξει λίγο η καρδιά μας βρε παιδί μου!», λέει, με ένα χαμόγελο ανακούφισης, η κυρία Παναγούλα. Πράγματι, το χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας αποτελεί μια σημαντική συμβολή του δήμου ώστε να φύγουν τα σεκλέτια από τον ταλαιπωρημένο λαό της Καρδίτσας. «Αρκετές σκοτούρες έχει ο κόσμος, με το δέντρο αυτό θα τον βοηθήσουμε λίγο να ξαλεγράρει», θα δηλώσει δημοτικός σύμβουλος της πλειοψηφίας που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του.

Πολλοί μαθητές, βλέποντας το φωτοστόλιστο δέντρο, δεν κρατήθηκαν και αυθόρμητα έστησαν χορό γύρω-τριγύρω, πλάι στην φάτνη, χαρίζοντας μια ευχάριστη, ζεστή εικόνα στην πολύπαθη πόλη, ενώ το χαρμόσυνο αίσθημα των Χριστουγέννων διαπέρασε και τις καρδιές των μεγάλων, που, βλέποντας το εντυπωσιακό δέντρο, χαίρονταν κι αυτοί σαν μικρά παιδιά!

Την πρωτοβουλία της φωταγώγησης είχε ο δήμαρχος Καρδίτσας, Παπαλός, που, με την γνωστή ευαισθησία του, πάντα κοντά στον κόσμο, ευχήθηκε υπομονή στο Καρδιτσιώτικο λαό υποσχόμενος ότι θα έρθουν και καλύτερες μέρες. Οι παριστάμενοι Καρδιτσιώτες απάντησαν με ανακούφιση «μακάρι!» και αντευχήθηκαν στον δήμαρχο με θέρμη.

Καιρό είχε να ζήσει τέτοια ζεστασιά η πόλη της Καρδίτσας. Όσο ψύχος βασιλεύει στις καρδιές των Καρδιτσιωτών λόγω οικονομικής στενότητας, άλλη τόση ζεστασιά προσλαμβάνουν με τούτο το δέντρο! Και η χαρά του απλού παρατηρητή είναι ανείπωτη σαν τους βλέπει, παρά τις σκοτούρες, κρατώντας στα χέρια πακέτα με κουραμπιέδες και μελομακάρονα (ενίοτε και δίπλες) να περπατούν πάνω-κάτω την πλατεία, κάνοντας μια στάση μπροστά στο δέντρο και θαυμάζοντάς το με όλη τη δύναμη της ψυχής τους! Πόση αλήθεια έκρυβαν μέσα τους τα ανθρώπινα και συγκινητικά λόγια του  δημάρχου, σαν πάτησε το κουμπί που άναψε τα λαμπιόνια φωταγωγώντας το υπέροχο δέντρο: «Το φως αυτό να μην χαθεί από την Καρδίτσα, να μην χαθεί από τις καρδιές μας!». Μακάρι...

Κινηματογραφική επανάσταση στον Παλαμά!

Η είδηση έσκασε σαν βόμβα στην ταλαιπωρημένη από την κρίση κοινωνία της Καρδίτσας. Η Κινηματογραφική Λέσχη Παλαμά ανακοίνωσε συνεργασία (και μάλιστα στενή) με το Γαλλικό Ινστιτούτο. «Επιτέλους! Μια ευχάριστη είδηση!», φώναξαν με ανακούφιση πολλοί Καρδιτσιώτες, έστω και αν η συνεργασία έχει να κάνει όχι με τα κεντρικά του Γαλλικού Ινστιτούτου αλλά με το παράτημα Λαρίσης. «Ακόμα κι έτσι, πρόκειται για σπουδαίο νέο!»,  δήλωσε ο φοιτητής (και ενεργός στα δημόσια πράγματα του Παλαμά), Λάζαρος Καταραχιάς. «Ούι!, δεν παίζεται αυτή η είδηση! Να κάνουμε και ένα αφιέρωμα στη Μπριτζίτ Μπαρντό!», ήταν η ιδέα του δυναμικού κινηματογραφόφιλου Βάιου Τσιγαρίδα. Όπως και να ’χει το πράγμα, η είδηση έγινε δεκτή με ενθουσιασμό όχι μόνο από τους κατοίκους του Παλαμά αλλά και ολόκληρης της Καρδίτσας, οι οποίοι έχουν δείξει στην πράξη, χρόνια τώρα, ότι διψούν για καλό και πολύ κινηματογράφο.

Καρδίτσα πάντα, Καρδίτσα παντού

Λένε ότι μια φορά αν γνωρίσεις την Καρδίτσα, δεν την ξεχνάς ποτέ! Και – πιστέψτε μας – ένας τέτοιος ισχυρισμός δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Πρόκειται για μια πόλη με δυνατό στίγμα, ένα δυνατό κύτταρο χωρίς αμφιβολία, με κατοίκους περήφανους και εκλεπτυσμένους που δίνουν άλλο περιεχόμενο στην λέξη Έλληνας. «Όλη η Ελλάδα είναι μια Καρδίτσα σε μεγέθυνση», λένε κάποιοι άλλοι. «Αν γνωρίσεις την Καρδίτσα, γνωρίζεις ολάκερη την Ελλάδα», προσθέτουν. Όπως και να ’χει, αρκεί και μόνο μία επίσκεψη στην συναρπαστική θεσσαλική πόλη για να σου μείνει αξέχαστη – ανεξίτηλη στη μνήμη. Η Καρδίτσα, επιπροσθέτως, είναι παντού, σε όποιο μέρος της χώρας κι αν περπατήσεις. Γι’ αυτό και δεν μας προκάλεσε την παραμικρή έκπληξη, όταν, σε περιήγησή μας σε γειτονιά του κέντρου των Αθηνών, ξεπρόβαλε επιβλητικά, απάνου σε κομψή μα επιβλητική φωτεινή επιγραφή, το όνομα της ιστορικής πόλεως. Προφανώς, ο ευτυχής ιδιοκτήτης του καταστήματος δεν μπορούσε –ούτε και ήθελε – να βγάλει την Καρδίτσα από μέσα του. Αλλά αυτή είναι η Καρδίτσα! Αυτή είναι η δύναμή της! Η Καρδίτσα κατέχει πάντα περίοπτη θέση στο μυαλό και την καρδιά κάθε ανθρώπου, από τον απλό αγωνιστή της ζωής ίσαμε τον πιο απαιτητικό αισθητή – κάθε ανθρώπου που αναπνέει Ελλάδα.

Σχολή φιλοσοφίας στην Καρδίτσα!

Ευτυχώς που, μέσα στο ζόφο της κρίσης, ακούγονται – καίτοι, ομολογουμένως, σπάνια – και μερικές χαρμόσυνες ειδήσεις. Την ίδρυση σχολής φιλοσοφίας στην Καρδίτσα πρόκειται να αναγγείλει, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες για την ώρα πληροφορίες, ο υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος! Αυτό μάλιστα – ήταν κάτι που έλειπε! Η φιλοσοφία θα βρει την έδρα της στην πόλη της Καρδίτσας, όπου διαβιούν πολλοί – και καλοί – θεράποντες της σκέψης.

   
Έχει και η Καρδίτσα τους φιλοσόφους της

«Στην Καρδίτσα ζουν και εργάζονται ήδη δύο φιλόσοφοι. Αυτό το στοιχείο είναι από μόνο του πολύ σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς το μικρό μέγεθος ετούτης της θεσσαλικής πόλης», θα δηλώσει τοπική βιβλιοπώλης. «Στο βιβλιοχαρτοπωλείο που διατηρώ έχουμε ενθαρρυντικούς δείκτες σε ό,τι αφορά την αγορά φιλοσοφικών συγγραμμάτων. Η Καρδίτσα έχει στραφεί, πλησίστια, στη φιλοσοφία!», θα συμπληρώσει σε αισιόδοξους τόνους. «Καλή ιδέα είναι. Τώρα με την κρίση που περνάμε χρειάζεται και λίγο να το φιλοσοφήσουμε», θα πει (με νόημα) ο ιδιωτικός υπάλληλος Παναγιώτης Τσουπαρόπουλος.

 Επιτέλους. Και η Καρδίτσα θα φιλοσοφεί

Η ίδρυση της σχολής οφείλεται στις αθόρυβες αλλά ουσιαστικές ενέργειες του (άξιου) τοπικού βουλευτή (και τ. υφυπουργού Παιδείας) Σπυρίδωνος Ταλιαδούρου, ο οποίος πασχίζει για την πνευματική αναβάθμιση της Καρδίτσας, ενώ δηλώνει και ο ίδιος λάτρης της φιλοσοφίας και μανιώδης αναγνώστης σχετικών βιβλίων! Το χαρμόσυνο νέο της ίδρυσης σχολής φιλοσοφίας στην Καρδίτσα έγινε δεκτό με ουρανομήκεις ζητωκραυγές από τον τοπικό πληθυσμό που δείχνει να διψά για ενασχόληση με τα πνευματικά ζητήματα. Έτσι, ίσως δοθεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία σε πλήθη Καρδιτσιωτών να αποκτήσουν φιλοσοφικές ανησυχίες και να αφήσουν για λίγο στην άκρη τα φλιμπεράκια, τις καφετερίες και τα προποτζίδικα στρεφόμενοι στην εμβάπτιση στα νάματα της σκέψης. Οι Καρδιτσαίοι έχουν πολλά να προσφέρουν στη φιλοσοφία. Αλλά και η φιλοσοφία έχει πολλά να τους δώκει.

 Σκεπτόμενος Καρδιτσιώτης μελετά φιλοσοφία

Η Καρδίτσα έτοιμη για φασουλάδα

 

Τώρα με το κρύο, το μπόλικο κρύο, μια ζεστή φασουλάδα είναι ό,τι πρέπει. Ένα νοστιμότατο έδεσμα για όλα τα βαλάντια. Ένα εύμορφο πιάτο που ταιριάζει όσο κανένα άλλο στον κόσμο της Καρδίτσας.

Ένας Καρδιτσιώτης στην Τούμπα

Για έναν «βάρβαρο στην Ασία», έγραψε ο Henri Michaux. Για έναν «Καρδιτσιώτη στην Τούμπα», θα γράψουμε εμείς. Χωρίς να υπολειπόμεθα – πιστεύουμε – σε ενδιαφέρον. Ούτε και σε ουσία. 

Ο Θανάσης είναι γέννημα θρέμμα της Καρδίτσας. Σ’ αυτή την πόλη γεννήθηκε, σ’ αυτή την πόλη ζει και σταδιοδρομεί – και το ’χει και καμάρι. Το ποδόσφαιρο είναι η μισή του ζωή· αναπόφευκτα και η Αναγέννηση Καρδίτσας, η ιστορική και σημαντική ομάδα αυτού του ιστορικού και σημαντικού τόπου. Ριγεί στη θέα του κιτρινόμαυρου χρώματος ο Θανάσης – από παιδί. Σε κάθε παιχνίδι της ομάδας θα δίνει το «παρών». Μα με ζέστες, μα με χιόνια, θα είναι δίπλα στην ομάδα του, να την ενισχύσει με μια από καρδιάς ιαχή, με ένα ζεστό χειροκρότημα. Θα έδινε και τη ζωή του για την Καρδιτσιώτικη ομάδα ο Θανάσης. Το ήξερε καλά αυτό. Ήταν απόφαση ζωής. Τώρα με την οικονομική σφίξη, θα έλεγε κανείς ότι ο Καρδιτσιώτης θα αραίωνε τις επισκέψεις του στο γήπεδο. Θα έκλεινε η κάνουλα του χρήματος για αγορά εισιτηρίων. Κι όμως. Ναι, είχε οικονομικό πρόβλημα – δεν μπορούσε να το αρνηθεί. Αλλά, και στους καιρούς του οικονομικού ζορίσματος ακόμα, δεν θέλησε να κόψει το γήπεδο. Συχνά, στα εντός έδρας παιχνίδια, όταν δεν είχε λεφτά στην τσέπα, βολτάριζε περιμετρικά του γηπέδου. Να αναπνεύσει ποδόσφαιρο, να γευτεί κλίμα αγώνα, να φωνάξει – έστω κι απ’ έξω – ένα σύνθημα βρε αδερφέ! Και, όποτε μπορούσε, προμηθευόταν το «μαγικό χαρτάκι» καθήμενος με υπερηφάνεια στις εξέδρες.

Σπάνια η αγαπημένη του ομάδα (η ΑΣΑ, όπως την έλεγε) έμπαινε πλέον στα «μεγάλα σαλόνια». Μόνο με το κύπελο δινόταν κάποια ευκαιρία – και αν, μιας και η Καρδιτσιώτικη ομάδα συνήθως αποκλειόταν από την πρώτο γύρο. Η κλήρωση έφερε την Αναγέννηση Καρδίτσας να αναμετρηθεί με τον ΠΑΟΚ. Στο κρίσιμο παιχνίδι της Τούμπας ο Θανάσης έπρεπε να παραστεί. Το ήθελε πολύ. Το ένιωθε ως χρέος. Θα έκανε το σκατό του παξιμάδι για να μπορέσει να πάει ίσαμε τη Θεσσαλονίκη. Το μόνο βέβαιο ήταν ότι δεν μπορούσε να χάσει ετούτη τη σημαντική αναμέτρηση. Είχε να πάει σε εκτός έδρας αγώνα από την (κρίσιμη) αναμέτρηση στην Κρανούλα με την τοπική Δόξα. Σχεδίαζε να κάνει και κάποια ψώνια στην συμπρωτεύουσα. Ένα παντελόνι. Τζιν. Είχε καλή αγορά η Θεσσαλονίκη. Όλα τα ’χε. Επομένως, μ ’ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Ή και τρία, αφού ο Θανάσης, εκτός από ποδόσφαιρο και παντελόνι, θα έπαιρνε και τον αέρα του κανονίζοντας ολόκληρη μονοήμερη εκδρομή στην συμπρωτεύουσα.

 

Εκείνη η Πέμπτη δεν ήταν σαν τις άλλες. Ήταν μια ξεχωριστή Πέμπτη. Αγώνας με τον ΠΑΟΚ! Ο Θανάσης, με τα σημάδια μιας γλυκιάς κούρασης ζωγραφισμένα στο πρόσωπο και τη σακούλα με το παντελόνι στα χέρια, έμπαινε στο γήπεδο ευτυχής. Μια ευχάριστη μέρα (βόλτες, παντελόνι) θα τελείωνε με τον καλύτερο τρόπο. «Μακάρι να ’ρχόταν και η νίκη…», σκεφτόταν ο Καρδιτσιώτης. Το παιχνίδι πήγαινε καλά. Η ομάδα του Θανάση έδειχνε να στέκεται σωστά στο γήπεδο. Ένιωθε το ενθουσιασμό μέσα του έτοιμο να βγει σαν πυρωμένη λάβα: «Πλακώθκα στα ουίσκια και στα τσίπρα / για σένα ΑΣΑ μόνο ένα είπα / αχ να σε δω στην Α Εθνική / κι ας πλατσανίσω με τα μούτρα καταή» θα ’θελε να φωνάξει. Το αγαπημένο του σύνθημα. Δεν το μπορούσε. Φοβόταν τις αντιδράσεις της εξέδρας. Οι διπλανοί του, οπαδοί του ΠΑΟΚ όλοι, δεν έδειχναν έτοιμοι να χαριστούν στο αγνό πάθος του Θανάση. Σε μια φάση, όμως, σε μια ευκαιρία του Κρανιώτη, δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί: «Γκόοοοοοοολ!!!», φώναξε σηκώνοντας και τις γροθιές. «Κάτσε κάτω ρε βλάχο!», άκουσε μια φωνή από πίσω. Βλάχος! Καλύτερα να βιαιοπραγούσαν πάνω του – πιο εύκολα θα το ανεχόταν. Αλλά όχι και βλάχος! Βγήκε απογοητευμένος από την Τούμπα κρατώντας και τη σακούλα με το παντελόνι. Σαν κεραυνοβολημένος. Μέχρις εδώ ήτανε. Δεν μπορούσε να παρακολουθήσει άλλο. Κι αν το 3-0 με το οποίο έληξε το παιχνίδι δεν άφηνε ελπίδα πρόκρισης, στην καρδιά του Θανάση, στην λεβέντικη αυτή Καρδιτσιώτικη καρδιά, υπήρχε πάντα ζωντανή μια άλλη ελπίδα: κάποιοι, κάποτε, να μπορέσουν να καταλάβουν. Να καταλάβουν ότι κάποιος δεν είναι βλάχος μόνο και μόνο επειδή κατάγεται από την Καρδίτσα.

Δήλωση-τομή από Foxmoor-Μυτακίδη

«Μας σκοτώνουν τους φίλους. Να μη μας σκοτώνουν και τα όνειρα!» Αυτή τη δήλωση, τη χοντρή δήλωση, έκανε στον πιονέρο της εναλλακτικής ενημέρωσης Σεραφείμ Κοτρώτσο ο χιπ-χοπ άρτιστ – και αγαπημένος όλων των νεολαίων εξεγερμένων – Μυτακίδης. Ήταν μια σημαντική δήλωση εκ μέρους του επαναστατημένου καλλιτέχνη, με πολύ συναίσθημα αλλά και μπόλικη λογική, που συγκίνησε βαθιά το προοδευτικό κομμάτι του κόσμου της Καρδίτσας. 

Θέλω να ζήσω!

«Ζωή ρε όχι επιβίωση». Αυτό το σύνθημα εντοπίστηκε σε τοίχο της Καρδίτσας. Ένα σύνθημα καταφανώς γραμμένο από τα χέρια ενός νέου ανθρώπου. Ενός νέου ανθρώπου, ενός νέου Καρδιτσιώτη, που δεν μπορεί να ζήσει σε συνθήκες οικονομικής σφίξης. Που αν είχε λεφτά, θα ζούσε μια ζωή γιομάτη ποιότητα· μια ζωή με το ζήτα κεφαλαίο. «Ζωή ρε όχι επιβίωση». Ένα καρδιτσιώτικο σύνθημα που συγκλονίζει. Ένα καρδιτσιώτικο σύνθημα που ραγίζει καρδιές. 

Καρδιτσομάγουλα

Όλα ξεκίνησαν σαν άκουσε κάποιον να προβαίνει σε ιταμούς χαρακτηρισμούς για το άτομό του: «Ας’ τον αυτόν, είναι υπάνθρωπος, είναι από την Καρδιτσομάγουλα». Ο Σπύρος, ο δυναμικός Καρδιτσομαγουλιώτης, δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Ήξερε – και το ήξερε καλά – ότι η Καρδιτσομάγουλα, ο τόπος όπου γεννήθηκε και ζούσε, απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί πλανεύτρα. Αυτό, όμως, επ’ ουδενί σήμαινε ότι δεν είχε και τις δικές της χάρες, τις δικές της καλά κρυμμένες ομορφιές. Κυρίως σε επίπεδο ανθρωπίνου δυναμικού. Πρωτίστως οι άνθρωποι ήταν ο πλούτος της. Γιατί είναι κατοικημένη από κόσμο απλό, ανεπιτήδευτο, χωρίς ιδιαίτερες πνευματικές ή αισθητικές αναζητήσεις μεν, αλλά με δίψα για ζωή και θέληση για προκοπή. 

 

Γρηγόρης: ο σημαντικότερος κυνηγός πάπιας στον κόσμο είναι από την Καρδιτσομάγουλα!

 Ο τόπος του, η Καρδιτσομάγουλα, είχε μόλις πρόσφατα αναδείξει τον μεγαλύτερο παπιοκυνηγό, τον Γρηγόρη. Και επιστήμονες έχει βγάλει πολλούς: Τον Κουτσιούμπα τον οινοποιό, τον Βλαχοδήμο τον γεωπόνο, τον Κοτρώτσιο τον φυσικό. Και άλλους, πολλούς. Και υπαλλήλους καλούς. Και μικροεμπόρους. Και καλλιτέχνες του δημοτικού τραγουδιού. Και ποδοσφαιριστές ικανούς, που κοσμούν με την παρουσία τους τούς τοπικούς συλλόγους της Καρδίτσας. Όχι, λοιπόν, δεν θα ένιωθε κατώτερος ο Σπύρος. Σε καμία περίπτωση. Ειδικά τώρα που ετοιμαζόταν να πάει στην Αθήνα (για να σπουδάζει ψυκτικός στις σχολές Κοντολέφα) και να ρουφήξει τις ευκαιρίες που αναμφίβολα θα του δίνονταν στην πρωτεύουσα. Έτσι, σκεπτόμενος την κάθοδό του στην Αθήνα, δεν μπόρεσε να μην σιγοψιθυρίσει, ίσως και με μια υπόνοια έπαρσης στο λόγο του: «Θα πάω να σκίσω βάρδουλα, κι ας είμ’ απ’ την Καρδιτσομάγουλα».

Δεν θέλω Καρδίτσα, Αθήνα θέλω!

«Τέρμα πια η Αθήνα. Θα έρθεις πίσω στην Καρδίτσα τώρα που τέλειωσες την Παιδαγωγική Ακαδημία», είπε στη Λίτσα ο πατέρας της, ο κυρ-Παναγιώτης. Είναι αλήθεια ότι ο άνθρωπος είχε θορυβηθεί. Η Λίτσα, όπως και πολλά άλλα νέα παιδιά, τυφλωμένα από τα φώτα της μεγαλούπολης, έκαναν σκέψεις για να φτιάξουν τη ζωή τους στην πρωτεύουσα. «Εδώ θα γυρίσεις. Στην Καρδίτσα! Θα βρεις μια τίμια δουλειά και ένα παλικάρι να φτιάξεις μια όμορφη οικογένεια. Άντε μπράβο…», συμπλήρωσε ο Θεσσαλός πατέρας. «Δεν την θέλω την Καρδίτσα! Αθήνα και πάλι Αθήνα!», απάντησε τότε η πεισμωμένη Λίτσα, προκαλώντας στον ανήσυχο γονιό της αποπληξία. Τα σχέδια της νεαρής Καρδιτσιώτισας για μια συναρπαστική πρωτευουσιάνικη ζωή δεν μπορούσαν να περιμένουν.

Καρδιτσιώτης και ο Τσαπέλας;

Από την Καρδίτσα και ο Ζωρζ Τσαπέλας; Ναι, είναι η απάντηση – τουλάχιστον αν πιστέψουμε τις σχετικές πληροφορίες που θέλουν τον σπουδαίο ρολίστα του ερωτικού θεάματος να έλκει και αυτός την καταγωγή του από την πόλη του βάμβακος! Ξέχειλο ταλέντο ο Τσαπέλας, τιμά και με το παραπάνω την Καρδίτσα, κι ας διακρίθηκε σε έναν αμφιλεγόμενο τομέα της τέχνης όπως αυτόν του πορνικού θεάματος, και μάλιστα υποδυόμενος αποκλειστικά ρόλους ομοφυλοφίλων. Τιμητική ασφαλώς μια τέτοια είδηση, που αποδεικνύει ότι η όμορφη θεσσαλική πόλη έχει γεννήσει πολλά εκλεκτά τέκνα. Και συνεχίζει...

Λουκάνικα Καρδίτσας

Κάποιοι – ευτυχώς ελάχιστοι  – αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία της Καρδίτσας στην παραγωγή ποιοτικού λουκάνικου. Και δίνουν τα πρωτεία στα Τρίκαλα. Λάθος. Μέγα λάθος. Καμιά πόλη στην Ελλάδα δεν φκιάνει τόσο όμορφα λουκάνικα όσο η Καρδίτσα. Και πάντως όχι τα Τρίκαλα. Μόνο η πόλη της Καρδίτσας παράγει τα νούμερο ένα λουκάνικα – τα καλύτερα λουκάνικα στην Ελλάδα και τον κόσμο.

Ο γέρος με το τσιμπούκι

Κάποιοι λένε ότι οι κάτοικοι της Καρδίτσας ουδεμία σχέση έχουν με την τέχνη. Ότι είναι μακριά νυχτωμένοι. Ότι δεν ξέρουν που παν’ τα τέσσερα. Ότι είναι παντελώς άξεστοι και δυναμικά ακαλλιέργητοι – ζώα κανονικά. Κι όμως. Μια μικρή λεπτομέρεια – μια εικόνα που μετρά όσο χίλιες λέξεις – έρχεται να σαρώσει ετούτη την αιτίαση. Ο γέρος με το τσιμπούκι – ο περίφημος αυτός πίνακας που προέρχεται από τα βάθη της λαϊκής δημιουργίας – κοσμεί οκτώ στα δέκα Καρδιτσιώτικα σπίτια. Είναι μετά να μην αντιμετωπίζεις θαρρετά και ελπιδοφόρα την Καρδιτσαίικη κοινωνία; 

Και ο Τσιαμτσίκας λάτρης της Καρδίτσας!

Όλοι γνωρίζουμε τον Νίκο τον Τσιαμτσίκα. Καθώς και τις περγαμηνές του τόσο στη δημοσιογραφία όσο και στο τραγούδι. «Το όνειρό μου είναι, κάποια στιγμή, να μπορέσω να παίξω μουσική αλλά και να δημοσιογραφήσω στην πόλη της Καρδίτσας!», δήλωσε ο πολυτάλαντος Νίκος. Χρειάζεται, άραγες, κι άλλη απόδειξη για να φανεί ότι η Καρδίτσα αποτελεί πλέον δυνατό πόλο έλξης; 

Ο Σκούρας

Δεν πάει πολύς καιρός που κίνησε προς τας αιωνίους μονάς ένας καλός Καρδιτσιώτης, ο περιπτερούχος Σκούρας. Το περίπτερο επί της οδού Υψηλάντου, απέναντι από τον «Εβραίο», ποτέ δεν θα είναι το ίδιο χωρίς τον εκλεκτό αυτόν επαγγελματία. Αγωνιστής της ζωής ήταν ο Σκούρας. Πάλευε μια ζωή ολάκερη για το μεροκάματο. Με κρύο και με ζέστη, με βοριάδες και νοτιάδες, ο Σκούρας θα ήταν εκεί, μέσα στο περίπτερο – δίπλα στον απλό άνθρωπο. Άνθρωπος μειλίχιος ο ίδιος, αλλά και αυστηρός όποτε χρειαζόταν, στάθηκε κοντά στον απλό Καρδιτσιώτη, στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, που ήθελε να προμηθευτεί τα αναγκαία, να κάνει τις μικροαγορές του ή ένα τηλεφώνημα από το γκρι τηλέφωνο του περιπτέρου, να εξυπηρετηθεί γρήγορα και αποτελεσματικά. Και πάντα με τον καλό τον λόγο, να ενθαρρύνει την επικοινωνία, να ανακουφίζει τον πόνο, να οδηγεί τον πελάτη, με την ευγένεια και την ανθρωπιά του, εκεί όπου βλασταίνει η επαφή ανθρώπου με άνθρωπο. Γιατί αυτό ήταν ο Σκούρας. Όχι μόνον ένας άψογος επαγγελματίας, αλλά και ένας πραγματικός Άνθρωπος.

Το "Πανόραμα"...

Πολλοί είναι εκείνοι που οικτίρουν την πόλη της Καρδίτσας. Που τη χλευάζουν. Που την κατηγορούν ως καθυστερημένη, ως παρακμιακή, ως ευρισκόμενη πίσω από τον ήλιο. Είναι περιττό να ασχοληθούμε σοβαρά με τέτοια φληναφήματα. Ένα μόνο πράγμα θα πούμε. Πόσοι απ’ όσους χλευάζουν την Καρδίτσα γνωρίζουν ότι στο περίφημο roof garden Πανόραμα, ήδη από τη δεκαετία του ’80, υπήρχε το πρώτο ρομπότ-σερβιτόρος; Ένα ρομπότ που όχι μόνο καλωσόριζε του θαμώνες, αλλά και τους σερβίριζε με επιδεξιότητα και αψεγάδιαστο επαγγελματισμό; Η Καρδίτσα ήταν πάντα μπροστά. Κι ας λένε κάποιοι ότι είναι μόνιμα πίσω.

Η δύναμη της Παπαράντζας

Η Καρδίτσα είναι ένας ευλογημένος τόπος. Ένας τόπος που κρύβει πολλές όμορφες εκπλήξεις. Σα βάλσαμο έρχονται στην ψυχή του σύγχρονου ταλαιπωρημένου Καρδιτσιώτη οι θεσπέσιοι προορισμοί που ανατάσσουν νου και ψυχή. Και όποτε ο χτυπημένος από χιλιάδες σκοτούρες Καρδιτσαίος (ειδικά τώρα με την Κρίση) νιώθει ότι δεν πάει άλλο, παίρνει τον δρόμο για την Παπαράντζα και εκεί μεταλαμβάνει αναζωογόνηση και αναπτέρωση ηθικού. Αυτή είναι η δύναμη της Παπαράντζας! Αυτή είναι η δύναμη της Καρδίτσας.

Ένας, αλλά Σάκης!

Μόνο συγχαρητήρια αξίζουν στον Σάκη Τσιώλη, τον Καρδιτσιώτη. Πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, μέσα από την λαμπρή ποδοσφαιρική και  προπονητική του καριέρα τιμά την πόλη της Καρδίτσας όσο λίγοι και μας βγάζει όλους ασπροπρόσωπους. Κι αν έχασε στον τελικό του Κυπέλου, αυτό μικρή σημασία έχει. Εκείνο που μετρά είναι ότι δοξάζει τον εαυτό του και την Καρδίτσα στα πέρατα της Ελλάδας και την οικουμένης όλης!

Διονύσης Τσακνής: ο τροβαδούρος της Καρδίτσας

Διονύσης Τσακνής. Ένας μεγάλος καλλιτέχνης που τιμά τα χώματα της Καρδίτσας. Ένας ευαίσθητος τροβαδούρος που γεννήθηκε σ' αυτόν εδώ τον τόπο, σε τούτο το εύφορο και ευλογημένο κομμάτι της θεσσαλικής γης. Τραγουδοποιός και ερμηνευτής μεγάλου διαμετρήματος, αλλά συνάμα και παρεμβατικός πολιτικοκοινωνικός ακτιβιστής, κάνει υπερήφανους όλους τους Καρδιτσιώτες. Και με το παραπάνω.