Τα Χριστούγεννα του Τσιγάρα

Καρδιτσιώτης γέννημα θρέμμα ήταν ο Τσιγάρας. Και ουδέποτε το μετάνιωσε. Στην μικρή αυτή πόλη τον έσπειρε η τύχη, στην μικρή αυτή πόλη θα έφτιαχνε τη ζωή του. Δεν είχε παράπονα σε γενικές γραμμές. Αλλά ούτε και παραπανίσιες φιλοδοξίες. Μια ήσυχη ζωή ζούσε. Χωρίς εκπλήξεις και συναρπαστικές ανατροπές, αλλά με την γλυκιά εκείνη ρουτίνα που ενστάλαζε στην καρδιά του την αίσθηση της ασφάλειας. Στο κάτω-κάτω αυτό ζητούσε ο Τσιγάρας. Τίποτε περισσότερο. Αλλά και τίποτε λιγότερο. Είχε καταφέρει να γίνει και οικογενειάρχης. Με την Αρχοντούλα είχαν φκιάξει μιαν όμορφη οικογένεια. Τετραμελή. Ο Τσιγάρας, η γυναίκα του και τα δυο τους παιδιά – τα Τσιγαρόπαιδα. Δεσμός πρωταρχικός, ακατάλυτος. Η δημιουργία οικογένειας ήταν που πρόσφερε γαλήνη και σιγουριά στον Τσιγάρα. Συνάμα και μια αίσθηση πληρότητας. Ότι τα είχε καταφέρει. Ότι στη ζωή του – έστω σε αυτή την μικρών προδιαγραφών ζωή – είχε κάτι πετύχει. 

 

Άνεργος ήταν ο Τσιγάρας. Πάνω από είκοσι χρόνια. Μόνο κάτι δουλειές του ποδαριού έβρισκε, δω κι εκεί, αλλά αυτό επάγγελμα δεν το ’λεγες. Περίμενε διορισμό στο Δημόσιο. Μόνο δημόσιος υπάλληλος θα δούλευε – το είχε αποφασίσει. Να τρέχει ο μισθός, βρέξει-χιονίσει, χειμώνα-καλοκαίρι. Να έχει ζωή χωρίς ευθύνες. Ευτυχώς που η Αρχοντούλα είχε τη δουλειά της (υπάλληλος στο Δημόσιο) και έμπαινε ένας μισθός – έστω και γλίσχρος – στο Τσιγαραίικο σπιτικό. Η κρίση, όμως, είχε χτυπήσει και τον Τσιγάρα. Τα οικογενειακά κόστη είχαν ανέβει και ο μισθός της συζύγου δεν έφτανε πια για μια υποφερτή ζωή. Δάνειζαν την οικογένεια Τσιγάρα οι γονείς του ανδρόγυνου και από τις δύο πλευρές – δανεικά και αγύριστα, αφού ουσιαστικά χαρτζιλίκωναν το ζεύγος – αλλά ο Τσιγάρας δουλειά δεν πήγαινε να βρει. Το πρόσχημα της κρίσης, άλλωστε, του ταίριαζε γάντι. Το στοίχημα ήταν η ούτως ειπείν δουλειά του. Από πρωίας μέχρι νυκτός με κάθε είδους στοιχηματικά και τυχερά παιχνίδια καταγινόταν ο Τσιγάρας. Πάμε Στοίχημα, Προπό, Κίνο, Πρότο, Τζόκερ, Λόττο, αλλά κυρίως ηλεκτρονικό στοίχημα, μέσα από το κομπιούτερ. Στοίχημα σε αγώνες ποδοσφαίρου, ανά την υφήλιο. Η παγκοσμιοποιημένη δραστηριοποίηση του Τσιγάρα στο στοίχημα δεν ήταν παίξε-γέλασε· είχε απαιτήσεις. Να μελετήσεις τα νέα των ομάδων, τις βαθμολογίες, τις εξελίξεις της τελευταίας στιγμής, να ζυγιάσεις δυναμικότητες, να μπεις στο κλίμα των τοπικών πρωταθλημάτων – καθόλου αστεία υπόθεση. Από το πρωί μέχρι το ξημέρωμα, που τον έχανες που τον έβρισκες, μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή του ήταν ο Τσιγάρας. Και στα προποτζίδικα. Στοιχηματίζοντας ακαταπαύστως, αν και με φειδώ ως προς το ύψος του στοιχηματισμού – ας όψεται το πενιχρό του βαλάντιο. 

 

Χαμένος ήταν σε γενικές γραμμές από την έντονη στοιχηματική δράση ο Τσιγάρας. Αυτό, όμως, ουδόλως τον απέτρεπε από το να «ψάχνει την καλή» – το κέρδος που τόσο έντονα αποζητούσε. Τον απασχολούσε το οικονομικό – ούτε συζήτηση γι’ αυτό. Ωστόσο παρέμενε ήρεμος. «Δεν θα πεθάνουμε βρε αδελφέ, κάτι θα βρεθεί», συνήθιζε να μονολογεί. Και στη θεά τύχη είχε εναποθέσει ελπίδες για οικονομική ανάκαμψη ο Τσιγάρας. Αλλά και στον γλήγορο θάνατο γονιών και πεθερικών. Ένα διαμέρισμα και ένα οικόπεδο στην Καρδίτσα είχε λαμβάνειν – μετά θάνατον – από τους δικούς του γονείς ο Τσιγάρας, καθώς και ένα χτήμα στο Μακρυχώρι από τους γονείς της Αρχοντούλας. Μόλις έρχονταν στην κατοχή του όλα ετούτα τα περιουσιακά, θα τα έβγαζε πέρα με άνεση, όπως πίστευε. Με τονωτικές ενέσεις και από το στοίχημα, όπως υπολόγιζε.  

 

Τα φετινά Χριστούγεννα δεν  προδιαγράφονταν σπουδαία για τον Τσιγάρα. Κυρίως η οικονομική στενότητα, λόγω και της καταραμένης κρίσης, ήταν το πρόβλημα. Κάτι δώρα στην Αρχοντούλα και τα παιδιά είχε καταφέρει να πάρει – ας είναι καλά οι γονείς και το χαρτζιλίκωμα – αλλά γενικά ένιωθε πιεσμένος. Στην καταφυγή του στοιχήματος είχε βρει και πάλι τη γαλήνη. Όλο κουβά πήγαινε (με μια-δυο σποραδικές εξαιρέσεις), αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Να ’ταν η χρονιάρα μέρα, να ’ταν η νηστεία και η προσευχή που συνήθιζε πάντα, τέτοιες μέρες, ο Τσιγάρας, ο στοιχηματισμός στην Μίντλεσμπρο για το αγγλικό πρωτάθλημα αποδείχθηκε μια λαμπρή κίνηση. Στη θεία χάρη απέδωσε την επιτυχία ετούτη ο Τσιγάρας. Χάρις στον ελεήμονα Θεό, όπως πίστευε, κατάφερε να πάει ταμείο. Με 80 ευρώ στην τσέπη από το στοιχηματικό κέρδος ήταν ευτυχής. Είχε καιρό να νιώσει τέτοια πληρότητα ο ταλαιπωρημένος Καρδιτσιώτης – χρόνια ολόκληρα. Να νιώσει κλίμα εορταστικό στην παγωμένη του καρδιά. «Για όλους τελικά υπάρχει ελπίδα σ’ αυτόν τον κόσμο», μονολόγησε μετά την επιτυχία λάμποντας ολόκληρος. Ετούτα ήταν τα καλύτερα Χριστούγεννα που μπορούσε να θυμηθεί ο Τσιγάρας. Τα καλύτερα Χριστούγεννα της ζωής του. Και όχι χωρίς λόγο.