Γιαννούλα: «Κι αν δεν θα ’χουμε λεφτά, θα ’χουμ’ Έρωτα!»

Πήρε θέση η Γιαννούλα απ’ τα Καλυβάκια Καρδίτσας αναφανδόν υπέρ του ΟΧΙ. Δεν είχε άλλη επιλογή. Μια τέτοια απόφαση αποτελούσε μονόδρομο. Χρόνια τώρα την είχε απορροφήσει η «πολιτική». Μπροστάρισσα στους λαϊκούς αγώνες· με συμμετοχή σε ούλες τις λαϊκές «συλλογικότητες». Μονάχα στην πολιτική «διαπάλη», έστω και στην Καρδιτσιώτικη εκδοχή της, έβρισκε ένα νόημα στη ζωή· μια ταυτότητα. Και είχε παραμελήσει όλα τ’ άλλα. Ακόμη και το σώμα της ανέδιδε μια δυσώδη αφροντισιά – άλουστη, με αιδοίο, μασχάλες και ποδάρια να ζέχνουν. Η καθαριότητα, άλλωστε, ήταν μια μπουρζουάδικη συνήθεια. Κι αυτή ήταν αγωνίστρια. Τώρα, περισσότερο παρά ποτέ, δεν ήταν ώρα για σκέψη. Τώρα ήταν ώρα για στράτευση! Ο μαζοπολτός των ΝΑΙ και των ΟΧΙ έπαιρνε και πάλι θέση. Για να διαδώσει ο καθένας τη σοφία του. Θα έπαιρνε θέση κι αυτή. Γιατί γνώριζε καλά τα δεδομένα. Και ήταν έτοιμη –πανέτοιμη θα έλεγε κανείς–  για μπόλικον αγώνα! Και το διακήρυσσε σε όλα τα στέκια της Καρδίτσας, σθεναρά: «Να πούμε ένα μεγάλο Ουόχι! Ουόχι σ’ αυτούς που κλέβουν τη δημοκρατία μας! Ουόχι σ’ αυτούς που κλέβουν τα όνειρά μας! Ας πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας. Κι ας διώξουμε τον φόβο. Γιατί, κι αν δεν θα ’χουμε λεφτά, θα ’χουμε Έρωτα! Έρωτα κι Αγώνα για μια ζωή γεμάτη λευτεριά και περηφάνια!».