«Βάιο, χάσαμε!»

Αγωνίστρια ήταν η Παναγιώτα. Αγωνίστρια από τις λίγες. Στον δρόμο πάντα της Αριστεράς, πολεμώντας για δικαιώματα, για δημοκρατία, για χτύπημα της «εκμετάλλευσης αθρώπου από άθρωπο». Τι κι αν ήταν Καρδιτσιώτισα… Εκείνη πίστευε πως οι αγώνες της μέτραγαν. Και μάλιστα μέτραγαν πολύ. Από το αριστερό μετερίζι έδινε πάντα τους αγώνες της η Παναγιώτα. Και τώρα, που με την ψήφο της ήρθε το «πρώτη φορά Αριστερά», είχε αναθαρρήσει. Είχε ανασάνει. Αναπτερώθηκαν οι ελπίδες για μια διακυβέρνηση δημοκρατική, που θα δώκει λεφτά σε κάθε κατατρεγμένο. Αυτό έλεγε τα βράδια στα τσιπουράδικα, καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες τσίπουρου και μαλαματίνας και στρίβοντας αμέτρητα τσιγάρα. Οι τελευταίες εξελίξεις, όμως, με τις βαριές προτάσεις της αριστερής κυβέρνησης, κάπως σαν την πλήγωσαν. Κάπως σαν να την απογοήτευσαν. Κάπως σαν να της  έκαμψαν το ηθικό. Κι έτσι, γιομάτη οργή κι απογοήτευση, γύρισε και είπε, ψες το βράδυ, στον επίσης αριστερό αγωνιστή σύντροφό της, με τον οποίον, όλα αυτά τα χρόνια έδωσαν δυνατούς προοδευτικούς αγώνες: «Βάιο, χάσαμε!». Ωστόσο, και παρά την απογοήτευση, μια αριστερή, μια ντούρα αριστερή/προοδευτική, απ’ τους αγώνες δεν παραιτείται. Ποτέ. Γιατί υπάρχουν πολλά μέτωπα ακόμα, αμόλυντα από τους συμβιβασμούς της εξουσίας (ρατσισμός, ανισότητες, καταστροφή του περιβάλλοντος), στα οποία μπορεί να δώκει σκληρούς κι αυθεντικούς αγώνες για την πολυπόθητη επανάσταση, γιατί την πολυαναμενόμενη αλλαγή. Να δώκει αγώνες τόσο αυτή όσο και ο σύντροφός της, ο Βάιος. Ναι, το παιχνίδι δεν είχε οριστικά χαθεί.