Εμπρός να ξαναγίνει η Καραγκούνα η δόξα της Καρδίτσας!

Είναι σχεδόν αναπόφευκτο, σε τούτους τους μοντέρνους καιρούς, να απομακρυνόμαστε από τις παραδόσεις. Από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση η Καρδίτσα· ούτε καν η Καρδίτσα! – ένα υπόδειγμα parochial culture με τάσεις απόλυτης ενδοσκόπησης και με διαχρονικό (έως τα τώρα) κράτημα από τους όρχεις της γηγενούς Παράδοσης! Παρ’ όλα αυτά, η επαρχιώτικη πατίνα της ένδοξης θεσσαλικής πόλεως δεν στάθηκε ικανή για να κρατήσει τους νέους κοντά στα παραδοσιακά ήθη και έθιμα. Έτσι από τα καφενεία επήγαμε στις καφετερίες [sic], από τα ταβερνεία στα φαστφουντάδικα, από τα κλαρινιτζίδικα στις ντίσκο! Με αποτέλεσμα την διάλυση της Καρδιτσιώτικης κοινωνίας! Την κατάσταση όπου κοινότητα και αλληλεγγύη αποτελούν όνειρα απατηλά! Ο Freud, προκειμένου για την συνοχή της κοινωνίας και την ειρηνική συνύπαρξη των ατόμων, τονίζει την σημασία της ταύτισης. Ό,τι προωθεί τις ομοιότητες των ανθρώπων, λέει, γεννά το αίσθημα της κοινότητας, της ταυτότητας, στο οποίο κατ’ εξοχήν στηρίζεται το κοινωνικό οικοδόμημα. Ο Confucius, από την πλευρά του, κάτι παρόμοιο ισχυριζόταν αναφορικά με τις τελετουργίες – τα rituals. Εμπρός λοιπόν, να γυρίσουμε με γρήγορα, λαγουδίσια πηδήματα προς τα πίσω! Στις σταθερές αυτής της κοινωνίας. Ας επιστρέψει και η Καρδίτσα, πλησίστια, στις παραδόσεις που την εκάμανε γνωστή. Ας έρθει και πάλι η Καραγκούνα στο προσκήνιο! Ας αφήσουν οι Καρδιτσιώτες –ειδικά οι νέοι– τα σέικ και τα βερμούτ και ας γυρίσουν στον παραδοσιακό χορό της Καραγκούνας. Ας τον χορεύουν παντού, κάθε μέρα, όλη μέρα! Ας ενωθούν γύρω απ’ αυτόν. Ας αγκαλιάσει και πάλι η Καρδιτσιώτικη νεολαία τον διάσημο παραδοσιακό χορό που έκαμε την πόλη τους γνωστή σ’ ολάκερη την πλάση. Ώστε να γράψει η Καρδίτσα νέες σελίδες δόξας!