Ήρθε απ’ την Καρδίτσα στην Αθήνα κι έμαθε να καπνίζει και πούρο!

Ο Θωμάς από μικρό παιδί μεγαλοπιανότανε. Ήταν φιλόδοξος. Δεν ήθελε την επαρχία. Μονάχα την Αθήνα ήθελε. «Γιατί, γιόκα μου, να μη μείνεις στον τόπο μας; Υπάρχει καλύτερος τόπος απ’ την Καρδίτσα;» ρωτούσε η μάνα του. O Θωμάς, όμως, κουβέντα δεν ήθελε ν’ ακούσει. Μονάχα την Αθήνα ορεγόταν. Να κάνει τη μεγάλη ζωή στην πρωτεύουσα – αυτό ήταν τ’ όνειρό του. Ένα όνειρο αδιαπραγμάτευτο, ένα όνειρο ζωής. «Τουλάχιστον πάγαινε ίσαμε τη Θεσσαλονίκη. Πρωτεύουσα είναι κι’ αυτή. Συμπρωτεύουσα!» του έλεγε η καλομάνα του. Τίποτα – Αθήνα και πάλι Αθήνα έλεγε ο Θωμάς. Και έκανε πραγματικότητα το όνειρό του. Κάνοντας το μεγάλο βήμα. Κι έφτασε, 18 ετών παιδόπουλο, στην πρωτεύουσα. Για να σπουδάσει στις σχολές Κοντολέφα. Στην πραγματικότητα, όμως, για να ζήσει! Για να πιάσει τη ζωή από τα αχαμνά και να την στύψει. Να τη ρουφήξει μέχρι το μεδούλι! Τώρα ο Θωμάς έπιασε και δουλειά. Μισθωτός γι’ αρχή, σε μαγαζί, και μετά βλέπουμε. Γιατί τ’ όνειρο ήταν να γενεί επιχειρηματίας. Κι έμαθα να καπνίζει και πούρο. Πούρο περιπτέρου προσώρας. Αλλά το μέλλον διαγραφόταν ελπιδοφόρο· θριαμβικό. «Καπνίζω πούρα περιπτέρου για την ώρα. Αλλά σε λίγο καιρό, μόλις φτιαχτώ, θα δείτε, θα αγοράζω και πούρα Αβάνας!» δηλώνει με σιγουριά ο 18ρονος Θωμάς· ο φιλόδοξος Θωμάς απ’ την Καρδίτσα.