Το κωλοδάχτυλο του Καρδιτσιώτη Σεραφείμ

 

Γέννημα θρέμμα αριστερός ο Καρδιτσιώτης Σεραφείμ. Αριστερός μέχρι το μεδούλι. Από μικρό παιδί. Και η χαρά του δεν μπορούσε να περιγραφεί σαν είδε στην κυβέρνηση, και με την δική του πολύτιμη ψήφο, «πρώτη φορά αριστερά». Πόσο είχε ηδονιστεί ο Καρδιτσιώτης Σεραφείμ! Τι χορούς είχε στήσει! Τι τσιμπούσια! Τι κεράσματα που είχε κάνει! Μέχρι που ήρθε και τον χτύπησε κατακούτελα η αδυσώπητη πραγματικότητα. Αλλιώς τα οραματίστηκε τα πράματα ο ιδεολόγος. Κι αλλιώς τα λούστηκε. Ένιωσε ντροπιασμένος. Το χειρότερο, όμως, ήταν η καζούρα στο καφενείο. «Γι’ αυτή την Αριστερά παλέψαμε βρε Σεραφείμ; Για τον Πάκη τον Παυλόπουλο; Για να βλέπουμε κουνιστούς υπουργούς οικονομικών με πόζες, πουκάμισα έξω από τα παντελόνια και σηκωμένα πέτα να κάνουνε παιχνίδι; Για να μας ορίζουν την πολιτική κάποιοι τζιτζιφιόγκοι Μπαρουφάκηδες των Αθηνών; Και πού είναι το κούρεμα του χρέους που μας έλεγες βρε Σεραφείμ; Γιατί η νέα κυβέρνηση βρε Σεραφείμ ζητάει τελικά ό,τι κι η προηγούμενη; Γιατί πάμε σε νέο Μνημόνιο;». Γερό κωλοδάχτυλο έφαγε ο Καρδιτσιώτης Σεραφείμ. Ξεπάτωμα κανονικό ο επαρχιωτάκος. Τι να πει στους συντρόφους συνεπαρχιώτες; Που τους είχε πρήξει να ψηφίσουν «πρώτη φορά αριστερά»; Κι έτσι αραίωσε τις εμφανίσεις στο καφενείο και στον  Παυσίλυπο. Μέχρι που ήρθαν τα χαρίσματα των χρεών. Άνευ όρων και προϋποθέσεων. Σε όλους τους τζαμπατζήδες. Σε όλους τους κουτοπόνηρους του «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Και αναθάρρησε ο Καρδιτσιώτης Σεραφείμ. Και ξαναεμφανίστηκε στο καφενείο. Με άλλον αέρα. Με άλλα κουράγια. «Αυτή είναι η Αριστερά μωρέ!» φώναζε όλο χαρά Σεραφείμ. «Αυτή είναι μωρέ η Αριστερά!» ξαναφώναζε, με ένα πελώριο χαμόγελο ανακούφισης στο Καρδιτσιώτικο πρόσωπό του.