Έρωτας στον Καρβασαρά!

Ο Κωσταντής κι η Λαμπρινή, νέα παιδιά, σαν τα κρύα τα νερά, γεννημένα κι εγκατεστημένα εκεί ψηλά στ’ Άγραφα, μπορεί να ήσαν αποκομμένα από τον κόσμο, ποιος είπε όμως ότι τους έλειπαν ευαισθησίες κι επιθυμίες; Ένιωσαν, το λοιπόν, κι αυτά τα δυο παλικαρόπουλα, καθώς μεγάλωναν, ένα δυνατό σκίρτημα στην καρδιά. Ένα σκίρτημα αμοιβαίο, που γρήγορα-γρήγορα εξελίχθηκε, ναι, σε έρωτα! Ένα συναίσθημα πρωτόφαντο, μοναδικό, που τους ανέβαζε στον ουρανό! – τόσο δυνατό ήταν! Ο Balzac είχε αποφανθεί ότι ο μεγάλος έρωτας είναι αποκλειστικά υπόθεση του άστεως. Να όμως που η διάψευση έρχεται από την ευρύτερη περιοχή της Καρδίτσης, από τον ιστορικό Καρβασαρά. Γιατί καρδιές χτυπούν δυνατά στους ρυθμούς του έρωτα και στην βαθιά επαρχία! Δύο ολόκληρα χρόνια είχαν κιόλας περάσει μέσα στη γλυκιά παραζάλη του έρωτα οι δύο παθιασμένοι νέοι. Δύο ολόκληρα χρόνια που δεν είχαν έγνοια παρά μονάχα για τον έρωτά τους. Να όμως που, με την ενηλικίωση, το σκουλήκι της καριέρας και της επιτυχίας μπήκε στην καρδιά του νεαρού Κωσταντή. Και με το που ’γινε δεκαοχτώ, τον ώθησε σε σκέψεις για αναζήτηση ευκαιριών στη μεγάλη πόλη. Το ήξερε. Δεν είχε μέλλον στον Καρβασαρά!  Έπρεπε να κοιτάξει το αύριο. Να φκιάσει κι αυτός τη ζωή του. Μια ζωή με ευκαιρίες, με προοπτικές. Με λογιών-λογιών απολαβές – υλικές μα και συναισθηματικές. Και είπε να τολμήσει. Να κάμει το μεγάλο βήμα. Να κατεβεί ίσαμε την Καρδίτσα! Για μόνιμη εγκατάσταση. Η ερωτευμένη Λαμπρινή, σαν άκουσε ετούτη τη σκέψη, επήγε να λιγοθυμήσει. Δεν μπορούσε στιγμή να μείνει μακριά από τον έρωτά της. Και οι γονήδες της δεν της επέτρεπαν να φύγει από τον Καρβασαρά για το επικίνδυνο ταξίδι στη μεγάλη πόλη, πλάι στον Κωνσταντή. Κι απείλησε ν’ αυτοκτονήσει. Έτσι ο Κωσταντής εκάμφθη. Και, όχι χωρίς περίσκεψη, αποφάσισε να παραμείνει στον Καρβασαρά. Δίπλα στην Λαμπρινή. Αφήνοντας την Καρδίτσα και την μεγάλη ζωή της πόλης για αργότερα. Ίσως και για πάντα. Είχε νικήσει ο έρωτας. Ο δυνατός, ατόφιος και ανεπανάληπτος έρωτας του Καρβασαρά!