Το πιο γλυκόπιοτο σπέρμα είναι το Καρδιτσιώτικο!

Ο Θανάσης, στα σαράντα του χρόνια, κι αν έχει δοκιμάσει ερωτικές εμπειρίες! Κι αν έχει δοκιμάσει σπέρμα! Κατέβηκε νωρίς στην Αθήνα, στα δεκαεπτά, σαν κατάλαβε ότι η στενότητα της επαρχίας δεν του παρείχε την ελευθερία που (μαζί με τον έρωτα) ποθούσε τόσο πολύ. Γύρευε την απόλαυση που μπορούσε ανέμελα να του χαρίσει το ανδρικό σώμα – μιαν απόλαυση που ήθελε να τη ζήσει σε όλη της την έκταση, ίσαμε το μεδούλι! Έβρισκε συντοπίτες του, ως μαθητής, για να τον ικανοποιήσουν – και πολλούς μάλιστα. Η πίεση της κοινωνίας, όμως, η διαπόμπευση της επαρχίας, δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή. Εξ ου και η μεγάλη κάθοδος στην πρωτεύουσα. Εκεί όπου η ελευθερία που σου παρείχε το μέγα πλήθος σού εξασφάλιζε και την απρόσκοπτη απόλαυση του έρωτα. Εκατοντάδες ανθρώπους είχε νιώσει μέσα του, όλα αυτά τα χρόνια, ο Θανάσης. Εκατοντάδες όργανα είχε φιλοξενήσει μέσα στο στόμα του. Μπορεί και χιλιάδες! – τα ’χε χάσει με το μέτρημα ο αχόρταγος Καρδιτσιώτης. Κι ούτε μια φορά δεν σκέφτηκε να επιστρέψει στην γενέτειρα πόλη που καθόλου δεν του ’λειπε, αφού η Αθήνα τον είχε ξελογιάσει οριστικά. Ωστόσο, ένα πράγμα παραδέχεται ο Θανάσης: σπέρμα σαν το Καρδιτσιώτικο πουθενά στον κόσμο! Έχει κατεβάσει πολύ σπέρμα όλα ετούτα τα χρόνια ο Θανάσης. Και τόσο γλυκόπιοτο σπέρμα  ωσάν το Καρδιτσιώτικο δεν έχει ματασυναντήσει! Ο λόγος του έχει βαρύτητα – δεν είναι αυτός ενός κοινού ανθρώπου. Γιατί –και χωρίς την παραμικρή διάθεση υπερβολής– τόσο σπέρμα σαν αυτό που έχει καταπιεί στη ζωή του ο Θανάσης ο Καρδιτσιώτης είναι δύσκολο να έχει καταπιεί άλλος άνθρωπος.