Καρδιτσιώτης ταξίδεψε για πρώτη φορά με παπόρι!

Την πήρε την απόφαση ο Κατσάκος. Θα ταξίδευε με παπόρι! Αυτός, ένας στεριανός, ένας καμπίσιος, θα έκαμε το μεγάλο βήμα. Δεν ήταν εύκολη η απόφαση – κάθε άλλο, δύσκολη ήταν. Αλλά έπρεπε κάποια στιγμή να παρθεί. Να δει και ο Κατσάκος όχι μονάχα την γενέτειρά του, την Καρδίτσα, αλλά και ολίγη θάλασσα. Κι αυτό έκαμε. Έφτασε με προσοχή στον Πειραιά – με το ΚΤΕΛ. Κι ανέβηκε στο παπόρι. Η συγκίνησή του δεν μπορούσε να περιγραφεί. Ωσαύτως και η έκπληξή του· που προσπαθούσε –αυτός, ένας επαρχιώτης– να την κρύψει· να μη δείξει ότι για πρώτη φορά έβλεπε θάλασσα (από νερό, μονάχα τη λίμνη Πλαστήρα είχε δει). Μόλις ξεκίνησε το παπόρι, ο Καρδιτσιώτης θαύμασε την απεραντοσύνη της θάλασσας! Και σ’ όλο το ταξίδι, αυτό που τον εξέπληξε πιότερο απ’ όλα ήταν ο άνεμος – πόσο δυνατά φύσαγε ο κερατάς! Μολοντούτο, ο Κατσάκος άντεξε. Και καθόταν σ’ όλο το ταξίδι στο κατάστρωμα. Νο χορτάσει θάλασσα! Να τονε γεμίζει η αρμύρα – πόσο όμορφη, όσο και πρωτόφαντη, αίσθηση ήταν ετούτη! Ο Κατσάκος κοίταξε καταπάνω, προς τον ουρανό. Κι έκαμε διακριτικά, προσέχοντας να μην τονε δούνε, τον σταυρό του. Με ευγνωμοσύνη. Πόχε δει, για πρώτη φορά, έστω και στα σαρανταδυό του, θάλασσα ο Καρδιτσιώτης...