Μένιος: «Μας κοροΐδεψαν [sic]!»

Πολύ δυσάρεστο, άκρως σπαρακτικό, να βλέπεις έναν κοινό άνθρωπο να πελαγοδρομεί στερημένος από τις ζωτικές του αυταπάτες. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Μένιος ο ποδηλατιστής. Ένα παιδί αριστερό και δημοκρατικό, που είναι μέσα σ’ όλα τα καλλιτεχνικά και πολιτικά δρώμενα της πόλης του της Καρδίτσας – ένας κουλτουριάρης κανονικός. Πίστεψε («οραματίστηκε», για να το πούμε στη δική του γλώσσα) σε μιαν αλλαγή, σε μια σημαντική ανατροπή. Και ψήφισε (και αυτός!) ΣΥΡΙΖΑ. Και από την Καρδίτσα όπου ζει, εργάζεται και ποδηλατεί, δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταλήξει σε συμπεράσματα. Τα οποία και διατυπώνει ευθαρσώς. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Νιώθοντας επαρκής γι’ αυτό. Τι κι αν ζει στην Καρδίτσα – δεν μπορεί να έχει κι αυτός απόψεις; Άλλωστε, όλοι μιλούν. Γιατί όχι κι αυτός; Ο Μένιος, το λοιπόν, βλέπει τα όνειρά του να διαψεύδονται. Μέσα σε μονάχα λίγες εβδομάδες. «Μας κοροΐδεψαν [sic] κι αυτοί! Μας πρόδωσαν. Έκαναν συντρίμμια τα όνειρά μας!» λέει ο (διαψευσμένος) Μένιος στηλιτεύοντας τη νέα κυβέρνηση. «Αλλιώς τα φανταστήκαμε κι αλλιώς ήρθαν τα πράματα» προσθέτει με απογοήτευση. «Πάντα προδομένος ο απλός Λαός. Δώστε βρε κυβερνώντες μια στάλα αλήθεια στον κόσμο! Μια στάλα αλήθεια θέλει τούτος δω ο Λαός και όχι το ψέμα…» σπαράζει (βουτηγμένος βέβαια ο ίδιος μέχρι το κεφάλι στο βολικότατο ψέμα), δείχνοντας να έχει καταλάβει βαθιά το πώς παίζεται τι παιχνίδι, το τι ζητάει ο Λαός. Βέβαια ο Μένιος, το Καρδιτσιώτικο αυτό βοϊδάκι, αλλά κι ο κάθε Μένιος, απ' την Καρδίτσα ή κι από όπου αλλού, θα ξανάβρει μια λύση –δηλαδή μια πίστη– που να τον ανακουφίζει ψυχικά, που να του δίνει ελπίδα. Δεν γίνεται αλλιώς. Γιατί ο μέσος ανθρωπάκος, ο θλιβερός και ασήμαντος άνθρωπος που η μαζική δημοκρατία τον έκανε να πιστεύει ότι μπορεί και να ξέρει και να μιλά, θα βρει (αναγκαστικά), ο δυστυχής, νέες ζωτικές αυταπάτες για να μπορέσει να υπάρξει, συνεχίζοντας την θλιβερή, ανιαρή και ασήμαντη ζωή του.

«Τα έφτιαξα με Συριζαία Καρδιτσιώτισα και μύριζαν οι μασχάλες της!»

Η τύχη τα έφερε έτσι στον Λεωνίδα Κουστένη, από το Άργος, ώστε βρεθεί στην Καρδίτσα για σπουδές. Είχε εισαχθεί στο τμήμα Δοκίμων Αστυφυλάκων Καρδίτσης, με πολλά όνειρα για μια καλή καριέρα αλλά και μια ζωή άξια λόγου. Είχε και ανάγκες, όμως, ο Κουστένης – δεν υπήρχαν μονάχα οι σπουδές. Και τα ’φτιαξε με μια Καρδιτσιώτισα – και μάλιστα Συριζαία. «Δεν με κοίταζε καμιά γυναίκα. Γιατί δεν ήμουν πλούσιος και μορφωμένος και δεν μπορούσα (δήθεν) να σταθώ κοινωνικά. Οι πατσαβούρες! Οι πουτάνες! Γνώρισα όμως μια Καρδιτσιώτισα και τελικά τα φτιάξαμε. Ήταν αριστερή, άσχημη, ανυπόφορη, αλλά ήθελα κάπου να χώνω το πράμα μου, όχι μόνο στη χούφτα μου!» λέει ο Κουστένης. «Δεν μπορείτε να φανταστείτε κατάσταση. Μύριζαν φριχτά οι αμασχάλες [sic] της! Σου ερχόταν λιγοθυμιά! Αλλά βρωμοκοπούσε και το μουνί της! Καθώς και τα ποδάρια της!» συμπληρώνει. «Δεν ήξερα όμως τι ήταν χειρότερο: η βρώμα της ή το ότι, για να πηδήσω, ανεχόμουν να μου πρήζει κάθε ώρα και στιγμή τον πούτσο με θεωρίες για φεμινισμό, επανάσταση, ανθρώπινα δικαιώματα, κοινωνική αλλαγή, αλληλεγγύη και άλλες τέτοιες πίπες!» εκρήγνυται ο Λεωνίδας, με μιαν έκρηξη που συναντά την (σχεδόν) πάνδημη κατανόηση.

Λάκης ο Καρδιτσιώτης: «Όποιον πειράξει την Ελλάδα μας θα τονε γαμήσω!»

Ο Λάκης από την Καρδίτσα, ο «Λάκης ο Ψωλαράς» όπως είναι πιο γνωστός στον τοπικό πληθυσμό, έχει φτάσει σ’ αυτό που λέμε «ως εδώ και μη παρέκει». Αντιδρά για τα κόλπα των ξένων. Εκείνων που απεργάζονται βρώμικα σχέδια εναντίον της Ελλάδας. Και θέλουν να αρπάξουν τον εθνικό μας πλούτο – τους «υδατάνθρακες» όπως λέει και ο συγκυβερνών πολιτικός αρχηγός των 200 κιλών. Ο Λάκης θέλει εθνική ανεξαρτησία. Μέσα από την καρδιά του. Και να μπορεί να μιλάει ο Λαός. Κι όχι μόνο να μιλά αλλά και να ακούγεται. «Γιατί ο Λαός, ο απλός Λαός, να το ξέρετε, έχει πολλά να πει!» δηλώνει. Χρυσή Αυγή είναι ο Λάκης ο Καρδιτσιώτης – ο «Λάκης ο Ψωλαράς». Αλλά στηρίζει την κυβέρνηση – σε μια πατριωτική, αντιμνημονιακή βάση. «Μας ξεκώλιασαν οι πουσταράδες οι ξένοι!» φωνάζει όλο αγανάκτηση. «Ποιους; Εμάς μωρέ, τους Έλληνες. Εμάς, τους Καρδιτσιώτες. Και ο Λαός, ο απλός Λαός πεινάει και υποφέρει. Χωρίς να φταίει μια σταλιά!» συμπληρώνει με πάθος. «Η νέα κυβέρνηση, αν και αριστερή, τα πάει καλά. Τα λέει έξω από τα δόντια στους τοκογλύφους. Δείχνουν καλά παλικάρια τούτοι δω. Έλληνες μέχρι το μεδούλι. Και αγωνιστές.Το λέει μωρέ η περδικούλα τους!» σχολιάζει χωρίς να μασάει τα λόγια του. «Έτσι θέλουν οι ξένοι. Τρομάρα. Να τους πάρουμε στο κατόπι. Να κατεβάσουμε τα παντελόνια όχι για να μας τον χώσουν, αλλά για να τους δείξουμε τα απαυτά μας! Που τα ’χουμε και μεγάλα! Να τους δείξουμε τι σημαίνει Έλληνας!» φωνάζει ο Λάκης. Και κλείνει λέγοντας: «Όποιον τολμήσει να ξαναπειράξει τους Έλληνες θα βγάλω την ψωλάρα μου και θα τον κυνηγήσω! Όποιον πειράξει την Ελλάδα μας, τ’ ορκίζομαι, θα τονε γαμήσω!». Βίαιος ο Λάκης. Τρομακτικά βίαιος. Όταν, όμως, έχει να κάνει με Ελλάδα, ο Λάκης δεν έχει μάθει να παίζει!

Το κωλοδάχτυλο του Καρδιτσιώτη Σεραφείμ

 

Γέννημα θρέμμα αριστερός ο Καρδιτσιώτης Σεραφείμ. Αριστερός μέχρι το μεδούλι. Από μικρό παιδί. Και η χαρά του δεν μπορούσε να περιγραφεί σαν είδε στην κυβέρνηση, και με την δική του πολύτιμη ψήφο, «πρώτη φορά αριστερά». Πόσο είχε ηδονιστεί ο Καρδιτσιώτης Σεραφείμ! Τι χορούς είχε στήσει! Τι τσιμπούσια! Τι κεράσματα που είχε κάνει! Μέχρι που ήρθε και τον χτύπησε κατακούτελα η αδυσώπητη πραγματικότητα. Αλλιώς τα οραματίστηκε τα πράματα ο ιδεολόγος. Κι αλλιώς τα λούστηκε. Ένιωσε ντροπιασμένος. Το χειρότερο, όμως, ήταν η καζούρα στο καφενείο. «Γι’ αυτή την Αριστερά παλέψαμε βρε Σεραφείμ; Για τον Πάκη τον Παυλόπουλο; Για να βλέπουμε κουνιστούς υπουργούς οικονομικών με πόζες, πουκάμισα έξω από τα παντελόνια και σηκωμένα πέτα να κάνουνε παιχνίδι; Για να μας ορίζουν την πολιτική κάποιοι τζιτζιφιόγκοι Μπαρουφάκηδες των Αθηνών; Και πού είναι το κούρεμα του χρέους που μας έλεγες βρε Σεραφείμ; Γιατί η νέα κυβέρνηση βρε Σεραφείμ ζητάει τελικά ό,τι κι η προηγούμενη; Γιατί πάμε σε νέο Μνημόνιο;». Γερό κωλοδάχτυλο έφαγε ο Καρδιτσιώτης Σεραφείμ. Ξεπάτωμα κανονικό ο επαρχιωτάκος. Τι να πει στους συντρόφους συνεπαρχιώτες; Που τους είχε πρήξει να ψηφίσουν «πρώτη φορά αριστερά»; Κι έτσι αραίωσε τις εμφανίσεις στο καφενείο και στον  Παυσίλυπο. Μέχρι που ήρθαν τα χαρίσματα των χρεών. Άνευ όρων και προϋποθέσεων. Σε όλους τους τζαμπατζήδες. Σε όλους τους κουτοπόνηρους του «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Και αναθάρρησε ο Καρδιτσιώτης Σεραφείμ. Και ξαναεμφανίστηκε στο καφενείο. Με άλλον αέρα. Με άλλα κουράγια. «Αυτή είναι η Αριστερά μωρέ!» φώναζε όλο χαρά Σεραφείμ. «Αυτή είναι μωρέ η Αριστερά!» ξαναφώναζε, με ένα πελώριο χαμόγελο ανακούφισης στο Καρδιτσιώτικο πρόσωπό του.

«Για ποιον λυπάσαι ρε μαλάκα Σόιμπλε;»

Ο Ιορδάνης ο Καραγκούνης, ο συνταξιούχος, ο ευρισκόμενος εδώ κι καιρό σε οικονομικό αδιέξοδο, σε μια πρωτόγνωρη οικονομική σφίξη, ένιωθε να βγαίνει από τα ρούχα του. Γνωρίζοντας σε βάθος τα πολιτικά πράγματα, αλλά και καθοδηγούμενος από τα ερεθίσματα της καρδιάς, ψήφισε «πρώτη φορά αριστερά», αλλά βγήκε και στον δρόμο, στις πλατείες, συμμετέχοντες στις «ανάσες αξιοπρέπειας». Και δεν άργησε να οδηγηθεί στην έκρηξη, αργά χθες το βράδυ, με αφορμή τις γνωστές δηλώσεις Σόιμπλε σύμφωνα με τις οποίες «λυπάται τους Έλληνες» για την κυβέρνηση που εξέλεξαν. Έχασε τον έλεγχο ο Καραγκούνης. Αλλά δικαιολογημένα. Γιατί, μα το θεό, τον πνίγει το δίκιο. Και ξεσπάθωσε εναντίον του Σόιμπλε. «Ποιον λυπάσαι ρε μαλάκα Σόιμπλε; Τους Έλληνες; Τους Καρδιτσιώτες; Είσαι στα καλά σου ρε ανάπηρε; Ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε καροτσάκια; Ξέρεις τι είναι η Ελλάδα; Ξέρεις μωρέ τι είναι η Καρδίτσα; Έχεις γευτεί ρε ασχημομούρη Γερμανέ λουκάνικα Καρδίτσας; Έχεις δοκιμάσει την περίφημη γιαούρτη του τόπου μας βρε; Έχεις φάει ποτέ σου μπατζίνα; Λίγα τα λόγια σου ρε σακάτη. Λίγα τα λόγια σου γιατί δεν το ’χουμε σε τίποτα οι Καρδιτσιώτες, εμείς, ο υπερήφανος αυτός λαός, να βάλουμε το παλιό (αλλά ακόμη γερό) ρομπότ από το Πανόραμα, να σε αποτελειώσει. Να σε αποσακατέψει ρε κούτσακα!». Λόγια που ίσως ξεφεύγουν από τα όρια της ευπρέπειας είναι τα λόγια ετούτα του Ιορδάνη. Λόγια που βγαίνουν, όμως, από την καρδιά του οργισμένου από την ανέχεια Καραγκούνη και γι’ αυτό λόγια δικαιολογημένα.

Αλληλοξυλοκοπήθηκαν άγρια δυο Καρδιτσιώτες έξω απ’ το Παυσίλυπο!

Τεντωμένα νεύρα έχει φέρει, μεταξύ άλλων, η άγρια φτώχεια, απότοκο της λιτότητας που έχει επιβληθεί και Κύριος οίδε πότε θα λήξει (αν και όλα δείχνουν ότι το τέλος της είναι κοντά). Ο Ιορδάνης, ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και Καραγκούνης, αποφάσισε να πάει και απόψε στην εκδήλωση «ανάσα αξιοπρέπειας», στην κεντρική πλατεία Καρδίτσας. «Μέρκελ γκόου χομ» έγραφε το αυτοσχέδιο πανό που κράδαινε ο αγωνιστής Καραγκούνης. Δεν θέλησε πολύ να «ανάψει» και να αντιδράσει αναλόγως ο ψηφοφόρος του Ποταμιού, ο Θωμάς ο επιστήμονας, ο φαρμακοποιός. «Δεν θα γίνετε ποτέ Ευρωπαίοι! Καραγκούνηδες θα μείνετε μια ζωή ρε! Καρδιτσιώτες!» φώναξε ο οπαδός του ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού της χώρας προς τον άγνωστό του Ιορδάνη. Τι ήθελε και παρενέβη ο οπαδός του Ποταμιού, δεν θέλησε και πολύ για να γίνει Τούρκος ο Καραγκούνης. Έτσι, η μια κουβέντα έφερε την άλλη, και δεν ήθελε και πολύ για να πιαστούν στα χέρια οι δύο άνδρες. «Σταματήστε βρε! Αδέλφια είστε! Καρδιτσιώτες! Δεν ντρέπεστε να έρχεστε στα χέρια; Τι έχετε να χωρίσετε;» φώναξε περαστικός με ψύχραιμο λόγο, και με την παρέμβαση κι άλλων Καρδιτσιωτών οι δύο άνδρες τελικά χωρίστηκαν. Και μετά από λίγο, αφού δόθηκαν και οι απαραίτητες εξηγήσεις, αγκαλιάστηκαν («περασμένα ξεχασμένα βρε!») και μοιράστηκαν κι ένα καραφάκι τσίπουρο μετά μεζέ, σε παρακείμενο ουζερί, αφού έδειξαν να καταλαβαίνουν ότι είναι κι οι δυο τους Καρδιτσιώτες, και επομένως αυτά που τους ενώνουν είναι απείρως περισσότερα από εκείνα που τους χωρίζουν.

Βάιος Βαρελάς: «Αφήστε μας μωρέ Ευρωπαίοι να ζήσουμε κι εμείς οι Έλληνες!»

Το χθεσινό κύμα διαμαρτυρίας, απλωμένο σ’ ολόκληρη τη χώρα, αλλά και παραέξω, στις μεγάλες πρωτεύουσες της Ευρώπης, δεν μπορούσε να αφήσει ασυγκίνητη και την Καρδίτσα. Πλήθος αδικημένων Καρδιτσαίων βγήκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης για να ζητήσουν πίσω την χαμένη τους ζωή, για να ξανάβρουν (επιτέλους!) μια καθημερινότητα με λεφτά. Πολιτευόμενοι, παπάδες, απλοί (εξαιρετικά απλοί) Καρδιτσιώτες βροντοφώναξαν προς τους Ευρωπαίους «ως εδώ και μη παρέκει!». Με μια φωνή τόσο δυνατή που σίγουρα ακούστηκε μέχρι την καρδιά των ευρωπαϊκών διευθυντηρίων! Όλες οι φωνές υπήρξαν δυνατές. Η πιο δυνατή φωνή όμως, η φωνή εκείνη που ακούστηκε μέχρι τα πέρατα της οικουμένης, πρέπει να ήταν αυτή του (αυτοδιοικητικού) πολιτευόμενου Βάιου Βαρελά. Τον έπνιγε το δίκιο τον Βάιο. Τον έπνιγε πιο σφιχτά από το προοδευτικό κασκόλ με το οποίο είχε τυλίξει τον λαιμό του για να μην κρυολογήσει. Και τα ’πε ένα χεράκι στους Ευρωπαίους. Έξω από τα δόντια. Με την επίθεση να εδράζεται σε ιδεολογικοπολιτικούς λόγους και μόνο. Μιας κι ο ίδιος ο Βάιος είναι φύσει και  θέση Ευρωπαίος. Ένας Ευρωπαίος Καρδιτσιώτης. «Καθίστε καλά, μωρέ Ευρωπαίοι! Καθίστε καλά σάς λέω! Τα ξέρουμε πια τα βρώμικα κόλπα σας! Η Ελλάδα τώρα μωρέ είναι αποφασισμένη! Και θα χτυπήσει τις ξένες και ντόπιες ολιγαρχίες! Καθίστε καλά μωρέ Ευρωπαίοι! Αφήστε μας μια ανάσα αξιοπρέπειας βρε! Αφήστε μας να ζήσουμε κι εμείς οι Έλληνες!». «Πέστα ωρέ Βάιο!» ακούστηκε από την ομήγυρι. Έσπασαν οι φωνητικές χορδές του Βαρελά καθώς βροντοφώναζε ετούτα τα αγωνιστικά λόγια. Λόγια που έφτασαν, το δίχως άλλο, στις πολυτελείς αίθουσες όπου συνεδρίαζαν τα καπιταλιστικά διευθυντήρια. Δείχνοντας ότι ο δρόμος της οριστικής απελευθέρωσης είναι κοντά. Με τον αδικημένο και πάντα καταφρονεμένο Λαό στο μόνο μέρος όπου μπορεί να λειτουργήσει: στο πεζοδρόμιο· δίπλα στις εμπνευσμένες ηγεσίες του.

«Οι Καρδιτσιώτικες στάνες να γενούν θέατρα και μουσικές σκηνές!»

Το Εργαστήρι Δημοκρατικής Τέχνης Καρδίτσας, ακόμη και σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς, όπου η ανάγκη της επιβίωσης κυριαρχεί στους δύστυχους Καρδιτσιώτες, έχει τις δικές του ιδέες. Ιδέες πρωτότυπες, αρτίστικες, εμπνευσμένες. Ιδέες από τις οποίες δεν λείπει το στοιχείο της φαντασίας. Ιδέες που εναρμονίζονται πλήρως, θα ’λεγε κανείς, και με το πνεύμα της νέας κυβέρνησης και διακυβέρνησης προσανατολισμένο σταθερά προς τη σοβαρή, δημοκρατική τέχνη: «Εμπρός, να φκιάσουμε την Καρδίτσα μια πόλη κέντρο της Τέχνης! Εμπρός, να πάρουμε όλες τις Καρδιτσιώτικες στάνες και να τις φκιάσουμε θέατρα και μουσικές σκηνές! Να φωτίσει το καλό, ποιοτικό θέατρο και η έντεχνη μουσική τον Καρδιτσιώτη. Να τον εκάνει άνθρωπο!». Το Εργαστήρι Δημοκρατικής Τέχνης, με πρωτόγνωρο ενθουσιασμό, εκπονεί ένα σοβαρό σχέδιο πολιτισμικής αναβάθμισης του Καρδιτσιώτη, που (αν κρίνουμε από το περιεχόμενό του) είναι βέβαιο ότι σύντομα, πολύ σύντομα, θα αποδώσει γερούς καρπούς.

«Θέλω να με πηδήσει ο Βαρουφάκης!»

Εντύπωση έκαμε η διάθεση της κυρα-Ευθυμίας, της 65χρονης δασκάλας από την Καρδιτσομαγούλα. Η έλξη που αισθάνθηκε για τον υπουργό Βαρουφάκη. Η ύγρανση που ένιωσε στον γηρασμένο κόλπο της. Και η τόλμη με την οποία, αυτή, μια επαρχιώτισσα, μια χωριατοπούλα, εκφράστηκε στην φίλη της, τη συνομήλική της, την κυρα-Ελένη. «Πόσο θα ήθελα να με πηδήσει αυτό το χεροδύναμο παλικάρι, ο Βαρουφάκης. Να με κάνει δική του μεμιάς!» είπε η κυρα-Ευθυμία. «Να μου ανοίξει τα ποδάρια και να μπει μέσα μου χαρίζοντάς μου ανείπωτη ηδονή!». Η κυρα-Ευθυμία είχε αφιερωθεί, δεκαετίες τώρα, και μάλιστα ολόψυχα, πρώτα στις σπουδές της και ακολούθως στην επαγγελματική της καριέρα στα χωράφια της παιδαγωγικής. Έχοντας βάλει σε δεύτερη μοίρα την υπόθεση που ακούει στο όνομα Έρωτας. Με αποτέλεσμα αυτός να κάνει τώρα, έστω και αργά, έστω και φαντασιακά, ένα δυναμικό comeback. Και να βγουν, με τρόπο εκρηκτικό, πολλές πεθυμιές στην επιφάνεια. Αφού η αυνάνισις δεν αρκούσε. Η συνταξιούχος κυρα-δασκάλα ήθελε επιτέλους να δει, μέσω της σωματικής επαφής με τον παθιασμένο πολιτικό, τα σωματικά της υγρά να εκχειλίζουν «ως γάλα που κοχλάζον επί μακρόν εν τέλει χύνεται από εν επί πυράς θερμαινόμενον σκεύος». Ω, πόσο γλυκιά θα ήταν μια τέτοια διακόρευση… Μια διακόρευση που αναμφίβολα θα έμενε χαραγμένη ανεξίτηλα στη μνήμη της κυρα-Ευθυμίας, της 65χρονης δασκάλας από την Καρδιτσομαγούλα.

Ήρθε απ’ την Καρδίτσα στην Αθήνα κι έμαθε να καπνίζει και πούρο!

Ο Θωμάς από μικρό παιδί μεγαλοπιανότανε. Ήταν φιλόδοξος. Δεν ήθελε την επαρχία. Μονάχα την Αθήνα ήθελε. «Γιατί, γιόκα μου, να μη μείνεις στον τόπο μας; Υπάρχει καλύτερος τόπος απ’ την Καρδίτσα;» ρωτούσε η μάνα του. O Θωμάς, όμως, κουβέντα δεν ήθελε ν’ ακούσει. Μονάχα την Αθήνα ορεγόταν. Να κάνει τη μεγάλη ζωή στην πρωτεύουσα – αυτό ήταν τ’ όνειρό του. Ένα όνειρο αδιαπραγμάτευτο, ένα όνειρο ζωής. «Τουλάχιστον πάγαινε ίσαμε τη Θεσσαλονίκη. Πρωτεύουσα είναι κι’ αυτή. Συμπρωτεύουσα!» του έλεγε η καλομάνα του. Τίποτα – Αθήνα και πάλι Αθήνα έλεγε ο Θωμάς. Και έκανε πραγματικότητα το όνειρό του. Κάνοντας το μεγάλο βήμα. Κι έφτασε, 18 ετών παιδόπουλο, στην πρωτεύουσα. Για να σπουδάσει στις σχολές Κοντολέφα. Στην πραγματικότητα, όμως, για να ζήσει! Για να πιάσει τη ζωή από τα αχαμνά και να την στύψει. Να τη ρουφήξει μέχρι το μεδούλι! Τώρα ο Θωμάς έπιασε και δουλειά. Μισθωτός γι’ αρχή, σε μαγαζί, και μετά βλέπουμε. Γιατί τ’ όνειρο ήταν να γενεί επιχειρηματίας. Κι έμαθα να καπνίζει και πούρο. Πούρο περιπτέρου προσώρας. Αλλά το μέλλον διαγραφόταν ελπιδοφόρο· θριαμβικό. «Καπνίζω πούρα περιπτέρου για την ώρα. Αλλά σε λίγο καιρό, μόλις φτιαχτώ, θα δείτε, θα αγοράζω και πούρα Αβάνας!» δηλώνει με σιγουριά ο 18ρονος Θωμάς· ο φιλόδοξος Θωμάς απ’ την Καρδίτσα.

Προβληματισμοί Καρδιτσιώτικοι απάνου στη γραβάτα και την πολιτική…

Πάντα στο ύψος των περιστάσεων ο νοήμων Καρδιτσιώτης, ο νοήμων Έλληνας, προβληματίζεται απάνου στις πολιτικές εξελίξεις. Και αφού ψηφίζει συστηματικά ό,τι καλύτερο υπάρχει, εν συνεχεία διατυπώνει σθεναρά σκέψεις και προβληματισμούς – πάντα τρομακτικής αξίας. «Είναι δυνατόν πρωθυπουργός και υπουργοί να μη φορούν γραβάτα;» ρωτάει ο Θανάσης. «Ετούτα μωρέ είναι φράγκικα πράματα. Η εθνική μας ενδυμασία δεν είναι η γραβάτα αλλά η φουστανέλα!» απαντάει ο Θωμάς. «Είναι δυνατόν να έχει υπουργός απ’ όξω το πουκάμισο;» αναρωτιέται ο Παναγιώτης.  Είδαμε που μας έφεραν τόσα χρόνια κι αυτοί που φορούσαν γραβάτα!» αποκρίνεται ο Βάιος. «Άντε και εβίβα ρε παιδιά!» λένε όλοι μαζί τσουγκρίζοντας τα ποτήρια. Αναμενόμενα πράγματα – και σταθερώς επαναλαμβανόμενα… Προβληματισμοί 100% Καρδιτσιώτικοι. Προβληματισμοί πέρα για πέρα Ελληνικοί.

Πρρρ!

Πρρρ! Πρρρ! ακούστηκε με ένταση σε κεντρικό δρόμο των Αθηνών, καθώς ανυποψίαστος Καρδιτσιώτης, με το που άναψε το πράσινο για τους πεζούς, επιχείρησε να διασχίσει την Πανεπιστημίου και να περάσει στην απέναντι πλευρά της μεγάλης λεωφόρου της πρωτεύουσας. Γεμάτος έκπληξη και απορία έστρεψε το βλέμμα του γύρω-τριγύρω ο Καρδιτσιώτης· εκστομίζοντας ένα πελώριο και ειλικρινές «γιατί;»…