Όλα ξεκίνησαν σαν άκουσε κάποιον να προβαίνει σε ιταμούς
χαρακτηρισμούς για το άτομό του: «Ας’ τον αυτόν, είναι υπάνθρωπος, είναι από
την Καρδιτσομάγουλα». Ο Σπύρος, ο δυναμικός Καρδιτσομαγουλιώτης, δεν θα το άφηνε
να περάσει έτσι. Ήξερε – και το ήξερε καλά – ότι η Καρδιτσομάγουλα, ο τόπος όπου
γεννήθηκε και ζούσε, απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί πλανεύτρα. Αυτό, όμως,
επ’ ουδενί σήμαινε ότι δεν είχε και τις δικές της χάρες, τις δικές της καλά
κρυμμένες ομορφιές. Κυρίως σε επίπεδο ανθρωπίνου δυναμικού. Πρωτίστως οι άνθρωποι
ήταν ο πλούτος της. Γιατί είναι κατοικημένη από κόσμο απλό, ανεπιτήδευτο, χωρίς ιδιαίτερες
πνευματικές ή αισθητικές αναζητήσεις μεν, αλλά με δίψα για ζωή και θέληση για προκοπή.
Γρηγόρης: ο σημαντικότερος κυνηγός πάπιας στον κόσμο είναι από την Καρδιτσομάγουλα!
Ο τόπος
του, η Καρδιτσομάγουλα, είχε μόλις πρόσφατα αναδείξει τον μεγαλύτερο παπιοκυνηγό,
τον Γρηγόρη. Και επιστήμονες έχει βγάλει πολλούς: Τον Κουτσιούμπα τον οινοποιό,
τον Βλαχοδήμο τον γεωπόνο, τον Κοτρώτσιο τον φυσικό. Και άλλους, πολλούς. Και
υπαλλήλους καλούς. Και μικροεμπόρους. Και καλλιτέχνες του δημοτικού τραγουδιού.
Και ποδοσφαιριστές ικανούς, που κοσμούν με την παρουσία τους τούς τοπικούς συλλόγους
της Καρδίτσας. Όχι, λοιπόν, δεν θα ένιωθε κατώτερος ο Σπύρος. Σε καμία περίπτωση. Ειδικά
τώρα που ετοιμαζόταν να πάει στην Αθήνα (για να σπουδάζει ψυκτικός στις σχολές Κοντολέφα) και να ρουφήξει τις ευκαιρίες
που αναμφίβολα θα του δίνονταν στην πρωτεύουσα. Έτσι, σκεπτόμενος την κάθοδό
του στην Αθήνα, δεν μπόρεσε να μην σιγοψιθυρίσει, ίσως και με μια υπόνοια έπαρσης
στο λόγο του: «Θα πάω να σκίσω βάρδουλα, κι ας είμ’ απ’ την Καρδιτσομάγουλα».
